پری دریایی
این وبلاگ تقدیم به کسانی که به عشق احترام می گذارندپری دریایی
این وبلاگ تقدیم به کسانی که به عشق احترام می گذارندشعر نا گفته
نه !
کاری به کار عشق ندارم
من هیچ چیز و هیچ کس را دیگر
در این زمانه دوست ندارم
انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز خوشحال و بی ملال ببیند
زیرا هر چیز و هر کس
که دوست تر بداری
حتی اگر یک نخ سیگار یا زهر مار باشد
از تو دریغ میکند
پس با همه وجودم خود را زدم به مردن
تا روزگار دیگر کاری به کار من نداشته باشد
این شعر را هم نا گفته میگذارم ....
تا روزگار بو نبرد ....
گفتم که ...
کاری به کار عشق ندارم
قیصر امین پور
:::::::::خدایا(!)::::::::::
خدایا! دلم می خواهد شبیه بی کس ترین آدمهای روی زمین باشم
شبیه آدمهایی که جز تو یاوری ندارند
از عظمت مهربانیت در حیرتم
چگونه به من محبت میکنی
در حالی که در سرزمین وجودم فصل سرد شیطانی حاکم است
خدایا! سجده میکنم در برابرت که اینقدر در برابر من و گناهان من صبوری
کمکم کن تا این مهربانی هایت را درک کنم
عشق یعنی...
عشق یعنی سوختن یا ساختن
عشق یعنی زندگی را باختن
عشق یعنی انتظار و انتظار
عشق یعنی هرچه بینی عکس یار
عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی در فراقش سوختن
عشق یعنی لحظه های التهاب
عشق یعنی لحظه های ناب ناب
*****************************
عشق یعنی سوز نی ، آه شبان
عشق یعنی معنی رنگین کمان
عشق یعنی شاعری دل سوخته
عشق یعنی آتشی افروخته
عشق یعنی با گلی گفتن سخن
عشق یعنی خون لاله بر چمن
عشق یعنی شعله بر خرمن زدن
عشق یعنی رسم دل بر هم زدن
عشق یعنی یک تیمّم، یک نماز
عشق یعنی عالمی راز و نیاز
*****************************
عشق یعنی با پرستو پر زدن
عشق یعنی آب بر آذر زدن
عشق یعنی چون من پا به راه
عشق یعنی همچو یوسف قعر چاه
عشق یعنی بیستون کندن به دست
عشق یعنی زاهد اما بُـت پرست
عشق یعنی همچو من شدن
عشق یعنی قطره و دریا شدن
عشق یعنی یک شقایق غرق خون
عشق یعنی درد و محنت در درون
عشق یعنی یک تبلور یک سرود
عشق یعنی یک سلام و یک درود
عشق یعنی مستی و دیوانگی
عشق یعنی با جهان بیگانگی
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر
عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعنی سر به دار آویختن
عشق یعنی اشک حسرت ریختن
عشق یعنی در جهان رسوا شدن
عشق یعنی مست و بی پروا شدن
« خانه دوست کجاست ؟ ... »
دوباره مجنون
،دوباره بیقرار
، مثل گردباد وحشی بیابانگرد چرخ می زنم
و به گرد و خاک ، پیراهن خود را می سایم و می روم و می آیم ...
میان مروه و صفای این بیابان بی انتها هروله می کنم
و « عشق » تنها تندیس یک شعار کودکانه است
که از ذهن جستجوگر من آویزان شده است !
کاش دنیا رنگش مثل قلب من سفید بود یا که سبز !
من همان مسافر اعتدال ربیعی تردید و هجوم هستم ...
و امروز فاتح از نبرد خویشتن با خویشتن به سوی تو دست دارز کرده ام ....
ببین مرا !
به خاطر دیدنت تمام لحظه های سوختن درآتش خشم و بیداد تو را به جان خریده ام !
عشق در خانه چشمان من مثل یک اشک حلقه زده است
و من پیوسته می پرسم : « خانه دوست کجاست ؟ ... »
آمین ...
و خداوند عشق را آفرید...
رودها در جاری شدن و علفها در سبز شدن معنی پیدا میکنند...
کوهها با قله هاو دریاها با موج ها زندگی پیدا میکنند...
و انسانها همه انسانهابا عشق...
فقط با عشق...
پس بار خدایا بر من رحم کن ...
بر من که میدانم ناتوانم رحم کن..
باشد که خانه ای نداشته باشم.
باشد که لباس فاخری نداشته باشم.
باشد که دست و پایی نداشته باشم...
اما نباشد هرگز نباشد ...
که در قلبم عشق نباشد...
هر گز نباشد...
آمین...