« خانه دوست کجاست ؟ ... »

دوباره مجنون

،‌دوباره بیقرار

، مثل گردباد وحشی بیابانگرد چرخ می زنم

 و به گرد و خاک ، پیراهن خود را می سایم و می روم و می آیم ...

 میان مروه و صفای این بیابان بی انتها هروله می کنم

 و « عشق » تنها تندیس یک شعار کودکانه است

 که از ذهن جستجوگر من آویزان شده است !

کاش دنیا رنگش مثل قلب من سفید بود یا که سبز !

 من همان مسافر اعتدال ربیعی تردید و هجوم هستم ...

 و امروز فاتح از نبرد خویشتن با خویشتن به سوی تو دست دارز کرده ام ....

 ببین مرا !

 به خاطر دیدنت تمام لحظه های سوختن درآتش خشم و بیداد تو را به جان خریده ام !

 عشق در خانه چشمان من مثل یک اشک حلقه زده است

 و من پیوسته می پرسم : « خانه دوست کجاست ؟ ... »